من این شانس رو داشتم که این روزها درس بزرگی رو هرچند دیر یاد بگیرم. شاید باید خیلی زودتر یاد می‌گرفتم ولی عیبی نداره همین که خداوند به وسع کم من غضب نکرده و همچنان نظر لطفش شامل حالم میشه و اجازه دارم کند و تنبلانه پله‌هایی از رشد رو طی کنم خوشحالم. باور کنید از حرف تا عمل فاصله‌ی زیادی وجود داره! اینکه فقط حرفش رو بزنی یا واقعا بهش اعتقاد داشته باشی خیلی فرق داره چون با حرف خالی خبری از آرامش نیست اما با اعتقاد قلبی چرا. و من این روزها به لطف مطالعه‌ی سیره‌ی نبوی آرامم. آرامم با تمام پستی‌ها و بلندی‌های زندگی مادی، با تمام کاستی‌ها و سختی‌ها. چون این روزها خوب می‌دانم که مشکلات زندگی دو حالت دارد یا نتیجه‌ی گناهان ماست که همان بهتر نتیجه‌اش در همین زندگی موقت دنیا گریبانگیرمان شود و یا به سبب محبت اهل بیت است که فرموده‌اند هرچه علاقه‌ی شما به ما بیشتر باشد رنج شما در زندگی دنیا بیشتر است و این به سبب آن است که هر چه بیشتر در دنیای دیگر مورد لطف خدا واقع شود. همین کافی است که آدمی تمام مصائب و مشکلات دنیا را با لبخند پشت سر بگذارد. هر کدام از این دوحالت باشد به نظر من یکی که فوق‌العاده است! حتی اگر قلبا خواسته‌ای داشته باشم که راه نفسم به خاطرش بند بیاید و دنیایی برایش دعا کرده باشم و بازهم به آن نرسیده باشم باز هم می‌توانم با دلی آرام راضی باشم به هرچه او صلاح بداند.

رسول اکرم(ص) می‌فرمایند: خداوند فرموده: به عزت و جلال خودم سوگند، بنده‌ای را که اراده‌ی رحمت بر او دارم، از دنیا بیرون نمی‌برم مگر آنکه هرگناهی مرتکب شده از او استیفا کنم، یا به مرضی در بدن او، یا به تنگی‌ای در روزی او، یا به خوفی در امور دنیایی او و اگر چیزی باقی ماند، هنگام مرگ بر او سخت گرفته می‌شود؛ و سوگند به عزت و جلال خودم، بنده‌ای را که اراده‌ی عذاب او را دارم، از دنیا نمی‌برم مگر آنکه پاداش هر نیکی‌ای که کرده به او بدهم، یا به سعه در رزق، یا به صحت در جسم یا به امنیت و آسایش در دنیا، و اگر بقیه‌ای از آن بماند، هنگام مرگ بر او آسان گرفته می‌شود. 

(وافی- مایجب علی المومن172)

نوشته شده در سه شنبه 93/6/11ساعت 3:17 عصر توسط خودش نظرات ( ) |