سلام.

عيدتونم مبارک.

اعتراف به ضعف بهتر از دروغ است.

داستان جالب بود اما بعضي وقتا داستانها حقيقت دارن وما باور نداريم............

ياعلي

اين يعني چي ؟!

اوا!!!

حرفاي راضيه قشنگه.آدم دلش ميخواد باور كنه.

چه قصه غريبست اين روزها .همه دم از نامردي ميزنند.همه دم دو رويي.

نميدانم چه شده اما بايد دو چشممان هميشه باز باشد.نگاه ها بايد پراز شناخت باشد.

و توكل

و توسل

ديشب داشتم فکر مي‏کردم. من برخوردم با مسئله‏اي به نام عشق همه‏اش مزخرف بوده. حتي يک مورد شيرين که طرف عادي باشه نه هوس باز و غير مزخرف نداشتم. بعد ديدم حق دارم به همه بدبين باشم. حق دارم همه‏اش بترسم از آدماي اطرافم. حق دارم همين طوري مجرد بمونم. حق دارم نذارم مردا نزديکم بشن. حالا شايد ميون اين همه آدمي که از خودم روندمشون يکي هم درست حسابي بوده. ولي چشمم ديگه بد نگاه مي‏کنه. تف غليظ توي روحشون!

مرسي بابت کامنت و همچنين آپديت
.......
اما در باره نوشته فقط ميشه گفت اي روزگار
ولي من مخالفم با جمله آخر! چون عشق مستقل عمل ميکنه...همين که ما عاشقانه به چيزي يا کسي نگاه ميکنيم يا به چيزي يا کسي عشق مي ورزيم اکسير عشق کار خودش رو ميکنه ...آدم بعد از چشيدن عشق واسه هميشه عوض خواهد شد....اگر به قلبت نگاه کني ميفهمي چي ميگم... اين اون قلب قديمي و متکبر نيست! حالا درد رو با تمام وجودش حس ميکنه پس با همه چيز مهربون تر خواهد بود....از ته دل بخند چون مهربوني ديگه رفته تو قلبت و خدا قلبهاي مهربونو فقط دوست داره